تاثیر هشت هفته تمرینات ثبات دهنده مرکزی و ویلیامز بر تعادل ایستا، پویا و استقامت عضلات شکم دختران 15 تا 18 ساله دارای ناهنجاری لوردوز کمری

هدف از انجام این پژوهش مقایسه تاثیر تمرینات ثبات دهنده مرکزی و ویلیامز بر تعادل ایستا، تعادل پویا و استقامت عضلات شکم دختران 15 تا 18 ساله دارای ناهنجاری لوردوز کمری بود. جامعه آماری تحقیق حاضر را کلیه دانش آموزان دبیرستانی شهرستان کوهدشت استان لرستان تشکیل می دادند که دارای ناهنجاری لوردوز کمری باشند. تعداد 20 نفر از دانش آموران دارای ناهنجاری لوردوز کمری با میانگین سن 07/1±00/16 سال ، قد 28/3±65/ 159 سانتی متر، وزن 50/3±00/60 کیلوگرم، زاویه لوردوز کمر 74/1±90/36درجه و شاخص توده بدن 80/1±51/23 به صورت در دسترس برای انجام این پژوهش انتخاب شدند و به دو گروه همگن از لحاظ میزان درجه لوردوز کمری، وزن، قد، شاخص توده بدنی، طول اندام تحتانی و سن تقسیم شدند. افراد گروه اول تمرینات ثبات دهنده مرکزی و افراد گروه دوم تمرینات ویلیامز را انجام دادند. افراد هر دو گروه به مدت هشت هفته، هر هفته سه جلسه و هر جلسه به مدت 60 دقیقه به انجام تمرینات پرداختند. طرح تحقیق شامل پیش آزمون-پس آزمون بود. تجزیه وتحلیل آماری توسط نرم افزار spssنسخه 22 انجام گرفت و آزمون کلموگروف اسمیرنوف برای بررسی نرمال بودن متغیرها استفاده شد. آزمون t همبسته جهت مقایسه درون گروهی (مقایسه پیش آزمون-پس آزمون) و آزمون t مستقل جهت مقایسه برون گروهی (مقایسه پس آزمون گروه تمرینات ثبات دهنده مرکزی-پس آزمون گروه تمرینات ویلیامز) بکار گرفته شد. کلیه تحلیل ها در سطح معناداری05/0 ? p انجام گردید. آزمون t همبسته اختلاف معناداری بین میانگین های پیش آزمون و پس آزمون تعادل ایستا، تعادل پویا و استقامت عضلات شکم در دو گروه تمرینات ثبات دهنده مرکزی و تمرینات ویلیامز نشان داد (05/0 ? p ). آزمون t مستقل اختلاف معناداری بین میانگین پس آزمون های دو گروه تمرینات ثبات دهنده مرکزی و تمرینات ویلیامز در پارامترهای تعادل ایستا و استقامت عضلات شکم نشان نداد (05/0 ? p ). اما در مورد تعادل پویا که با استفاده از تست تعادل گردشی ستاره سنجیده شده بود آزمون t مستقل تنها در یکی از هشت جهت اجرای تست یعنی جهت خلفی اختلاف بین میانگین پس آزمون های دو گروه را معنادار نشان داد (042/0=p که از 05/0 کوچکتر است)، و در هفت جهت دیگر تست تعادل گردش ستاره اختلاف معناداری بین میانگین پس آزمون های دو گروه مشاهده نشد. نتایج تحقیق حاضر نشان داد که تمرینات ثبات دهنده مرکزی و ویلیامز می توانند در بهبود تعادل ایستا، تعادل پویا و استقامت عضلات شکم افراد دارای ناهنجاری لوردوز کمری نقس بسزایی داشته باشند و این دو نوع تمرین از نظر تاثیرگذاری بر فاکتورهای ذکر شده تفاوت معناداری با هم ندارند.